Karma is our new friend

Alles lijkt vanzelf te gaan deze reis. Ik durf het niet te hard te roepen, maar vooralsnog reizen we als vanzelf.
Nadat we dinsdag Jaipur verlieten richting Nawalgarh, vonden we daar in no-time de plek waar we naar op zoek waren: Apani Dhani. Een eco-lodge in het meest smerige land ter wereld? Dat klonk interessant, dus we besloten een kijkje te gaan nemen. We vonden een prachtig stuk India, bijna een utopie. Zonne-energie, zonneboilers, composteerbaar servies, gefilterd kraanwater (geen plastic flessen) en biologisch eten uit eigen enorme tuin. We verbleven in een huisje rond de binnenplaats en voelden ons meer dan welkom bij de familie.

Groot was het contrast toen we donderdagavond in Bikaner aankwamen. De riolen lagen gevaarlijk open en achter het guesthouse werden dagelijks stapels plastic verbrand. Sabine werd zo misselijk van de giftige dampen, dat een heel bord avondeten is blijven staan. Tot groot verdriet van de vrouw des huizes, die zo haar best had gedaan op het koken.

Vrijdagochtend hebben we op het station in Bikaner binnen 15 minuten een treinticket om vandaag naar Jodhpur te gaan. Dat heeft tijdens voorgaande reizen ook wel eens uren geduurd... De eigenaar van het Vinayak guesthouse in Bikaner biedt aan om het Pushp guesthouse in Jodhpur te bellen om een kamer voor ons vrij te houden. Zo lief. Helaas loopt het telefooncontact wat stroef en lukt het hem niet. In de trein ontmoeten we een gezinnetje dat de eigenaar van ons gewenste guesthouse kent en spontaan gaat bellen voor een plekje. Wat een geluk deze keer, ze houden een van de vijf schaarse kamers voor ons vrij.

Eenmaal in Jodhpur vinden we zonder oplichtingspraktijken een rickshaw naar Pushp en na wat geslinger door onmogelijk drukke steegjes, zitten we nu op een dakterras met zicht over de stad en het majestueuze fort. De komende vier nachten zitten we perfect.

Conclusie na een week: alles gaat supersoepel van een leien dakje. Bijna eng. Maar wel erg prettig. Heel erg prettig.