Op en top Seoul

Na drie nachten voel ik me hier thuis. Als een bijna echte Koreaanse beweeg ik me soepel door deze miljoenenstad. Ik kijk niet meer op als er bij binnenkomst van een café een liedje wordt gezongen door het personeel (echt!), ik kijk niet meer op van volwassen vrouwen met Hello Kitty achtige kleding of van neongele sokken bij je grijze kostuum. Alles mag hier, niets is te gek. Eigenlijk is alles naar mijn Europese maatstaf een behoorlijk eind over de top.

Ik heb geleerd dat je eerst moet uitzoeken welke metro-uitgang je neemt, alvorens de eindeloze ondergrondse gangenstelsels in te duiken, het scheelt op zijn minst enkele kilometers per dag. Ik heb ook geleerd dat je dingen geeft of aanneemt met twee handen, ja ook bij betalen. Dat leek mij wat onhandig, maar ik heb de kunst afgekeken en het lukt aardig, vooral nu ik doorheb dat je ook je ene hand op de andere onderarm mag leggen. Ik heb geleerd dat Koreanen zeer gedisciplineerd zijn; zelfs in ondergrondse wandelgangen houden ze zich aan tweebaans verkeer en voor de metrodeur stelt men zich netjes in een rij op bij de aangegeven pijl. Dat zouden we in Nederland eens moeten proberen...

Dan blijft er over: de taalbarrière.  En die is reusachtig, kolossaal, onoverwinnelijk en vooral lastig.
De meeste mensen die ik ontmoette spraken geen woord Engels. Echt geen woord. Als je dan per ongeluk iemand tegenkomt die wel Engels spreekt, is het zeer slecht te verstaan. In de supermarkt is het steeds een wilde gok welke smaak instant noodles ik koop of welke verpakking sojamelk is en welke niet.

Mijn ervaring is intussen dat vooral de laatste letters compleet weggelaten worden. Toen ik gisteren in een groot foodcourt een 'green milk tea' wilde bestellen en op de kaart had aangewezen welke ik bedoelde, kreeg ik de vraag: "Hò o kò?" Ik keek de man vragend aan, terwijl ik zijn woorden herhaalde, in de hoop dat er bij mij een belletje ging rinkelen. "Hò o kò?" Hij wees op de machine achter hem, met een rode en blauwe kraan. Toen ging er een lichtje branden: Hot or cold! Werkelijk, hoe simpel kan iets zijn. "Cold please, but no ice." In de hoop dat hij het begreep. Even later kwam daar mijn beker groene melk ijsthee, zonder ijs, met rietje. Heerlijk! Ik ben voornemens om alle mogelijke smaken ijsthee te testen de komende weken, ze hebben hier allerlei varianten en tot nu toe vind ik alles lekker.

Vanavond pak ik de boel in, morgen ga ik na het ontbijt richting het busstation. Niet vergeten om voor vertrek aan iemand van het guesthouse te vragen om mijn bestemming in Koreaanse karakters op te laten schrijven, misschien is dat handig als ik een buskaartje wil kopen.
Momenteel twijfel ik nog over een rondje oostwaarts of westwaarts: ga ik eerst naar Chuncheon of eerst naar Jeonju? Ik heb nog tot het ontbijt morgenochtend om na te denken. In elk geval heb ik net voor de laatste twee nachten in Zuid Korea dit guesthouse (http://www.seouliguesthouse.com) weer gereserveerd, het is een fijne plek en de faciliteiten zijn perfect.