Na voet aan land gezet te hebben op 8 van de 7000+ eilanden, na 12 boeken gelezen te hebben, na 8 verschillende bedden, na bijna 45 Filipijnse mango's en na 4 flacons muggenlotion is het tijd om de Filipijnen te verlaten.
Het waren 45 geweldige dagen! Ik kwam zonder duidelijk plan naar Manila en vertrok naar plaatsen waarvan medereizigers zeiden dat ze de moeite waard waren. De bergen en rijstterrassen in het noorden hebben veel indruk op me gemaakt, de ruige natuur laat zich duidelijk nooit volledig temmen. Een groter contrast met de smaragdgroene zee rond El Nido was er niet. Het water was kristalhelder, precies zoals in reclamefolders waarvan je denkt dat ze fors door Photoshop gehaald zijn. In de Bacuit archipel bestaat het paradijs. Echt.
Ik begon en eindigde in Manila, maar ik voel me hier nog steeds niet thuis, het komt op mij over als een zielloze grote massa beton. Er is geen fatsoenlijk openbaar vervoer en elke jeepney en taxi staat muurvast in het verlammende verkeer dat zwarte rookpluimen uitstoot. Daarbij is het absoluut niet de veiligste stad op aarde. Waar ik andere Aziatische steden als Bangkok, Ho Chi Minh City en Seoul geweldig vond, kan ik hier in Manila mijn draai niet vinden. Gelukkig was het MNL Hostel een erg fijne plek om dagen op de bank te hangen, zo'n plek die al na een nacht als thuis voelt. Ook geen straf.
Mijn laatste twee dagen spendeer ik noodgedwongen in Manila. Ik laat al mijn kleding nog eens uitwassen door de wasvrouw op de hoek, ik ga in een achterlijk groot winkelcentrum -met zwaar bewapende portiers- op zoek naar een Lonely Planet van Maleisië en verder drink ik thee in het hostel, lak ik mijn nagels brandweerrood, zoek ik de halve stad af voor deodorant zonder whitener -niet gevonden- en brei ik meters wol weg op de bank terwijl ik met een glimlach terugdenk aan de afgelopen anderhalve maand.
Op naar Maleisië!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten