Zaterdagmiddag nam ik de trein van Yogya naar Surabaya. Opnieuw in de duurste 'eksekutif' klasse, omdat alle andere kaartjes uitverkocht waren. In Surabaya gaf ik het adres van mijn guesthouse aan een taxichauffeur en een kwartier later stond ik binnen het grote hek. Het was inmiddels 21.10h en ik had het gevoel dat er pas een halve dag op zat. Helaas dwongen de overdadig aanwezige muggen me op tijd in bed, veilig achter het muggengaas.
Zondag was het Onafhankelijkheidsdag. De dag waarop Soekarno in 1945 de onafhankelijkheid in gang zette. Ik had iets meer feestelijkheden verwacht, maar misschien waren we (twee andere reizigers en ik) gewoon op de verkeerde plek, dat kan ook. Ik bracht uiteindelijk veel tijd door op de fijne binnenplaats van Krowi Inn, het schoonste guesthouse van het land. Echt onvoorstelbaar netjes, zeker naar Indonesische begrippen. De housekeeper nam zelfs elke dag de kozijnen af met een doekje, dat doe ik thuis hooguit eens per maand...
Maandag nam ik een taxi naar het 'House of Sampoerna', een voormalig weeshuis waar nu een kretek fabriek in zit. Kruidnagelsigaretten, de typische geur van Indonesië. Ik kreeg een privé rondleiding door het museum en over de werkvloer waar tientallen vrouwen ijverig met de hand sigaretten rolden, gemiddeld 300 sigaretten per persoon per uur! Je vraagt je af waarom deze kretek sigaretten goedkoper zijn dan gewone sigaretten die machinaal vervaardigd zijn...
Net als bij Bandung, schreef Lonely Planet ook over Surabaya geen al te enthousiaste tekst. Ik snap het niet zo goed, want deze stad is heel levendig en er zijn veel mooie gebouwen en pleinen te zien. Het centrum is een verzameling moderne kantoorgebouwen, dure hotels en glimmende winkelcentra. Ten noorden van het centrum zijn veel koloniale panden te vinden, evenals een Chinatown en Arabische wijk. Er is geen duidelijk openbaar vervoer, maar voor één à twee euro ben je met een taxi overal. Mensen spreken er weinig Engels, maar als je een warung binnenloopt snappen ze echt wel dat je daar komt voor een bord eten en niet voor een tube tandpasta. Helaas komen er maar mondjesmaat wat verdwaalde toeristen naar Surabaya (in het guesthouse waren we maar met drie gasten). Als iemand weet waarom, wil ik graag een uitleg.
Dinsdagochtend nam ik om half 7 een taxi naar het rommelige busstation van Surabaya. Ik vroeg wat rond en nam de eerste de beste 'patas' bus (airco) naar Malang, een kleine stad ten zuiden van Surabaya. Onderweg praat een oud manneke me de oren van het hoofd als hij hoort dat ik Nederlands ben. Hij spreekt nog erg goed Nederlands en vertelt zuchtend dat hij in de jaren '50 in Amsterdam is geweest en nog wel eens spijt heeft dat hij daar niet is gebleven. Ach ach...
Malang is een prettige kleine stad, woensdag maak ik een rondwandeling met studente Andri die later graag tourguide wil worden en nu 'gratis' (je mag zelf weten hoeveel je betaalt) wandelingen begeleidt. 's Middags werd ik onverwachts meegevraagd naar een kleine school in een kampong buiten de stad, ik werd lijdend voorwerp in twee Engelse lessen: "Please ask miss Jody some questions". Tussen de lessen nam de docent me mee naar zijn huis en kon ik aanschuiven bij het avondeten. Had ik al gezegd dat de mensen hier zo lief zijn?
Verder is Malang natuurlijk een goed uitgangspunt voor de Bromo vulkaan. Ik vroeg wat rond in het (mooie en gezellige) Kampong Tourist hostel en had in no time een groepje van vier bij elkaar. Zo drukken we de kosten van een jeep naar de Bromo. Vannacht om 12 uur vertrekken we. Er is ons op het hart gedrukt warme kleding mee te nemen en genoeg water. We krijgen een mondkapje voor stof en eventuele zwaveldampen.
De rest van deze donderdag gebeurd er niet veel meer, met het vooruitzicht op een nacht doorhalen in een hobbelige jeep over slechte wegen. Ik ging nog even naar de vogeltjesmarkt, at bij een straatkarretje en spendeerde mijn middag in het hostel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten