Het azuurblauwe sprookje

Alsof ik in een sprookje leef. Gili Meno is het buitenaards paradijs dat tot afgelopen zondag alleen in gephotoshopte tijdschriften bestond. In een flink uur ben je het hele eiland omgelopen. Witte zandstranden rondom, helderblauwe zee rondom, een uitermate fijne sfeer, geen lawaaierige feesten tot diep in de nacht, geen motorvoertuigen, geen massa's toeristen. Rust, slechts opgeschrikt door vijf oproepen tot gebed door de moskee, kraaiende hanen in de ochtend en ruige golfslag bij hoog water.

Veel gebeurde er niet, deze afgelopen week. Ik las twee boeken en begon in een derde. Ik lag op het strand, dobberde op de azuurblauwe golven, zocht schaduw onder een palmboom. Ik dronk vers vruchtensap bij strandtenten, at de beste pizza's buiten Italië (en perfecte tarte flambée!) en at voor het eerst in maanden een Magnum. Ik liep een week op blote voeten en sporadisch op teenslippers. Gewoon, omdat het kan hier.

Vrijdag telde ik mijn geld, checkte bij Abdul nog een keer de prijs van mijn bungalow en rekende uit dat ik nog tot maandag zonder pinautomaat kon. In het paradijs zijn geen pinautomaten, dat het duidelijk is. Vandaag boekte ik vervoer naar het zuiden van Lombok, maandag ga ik na acht nachten Gili Meno verlaten, op naar nog meer mooie stranden.Tot die tijd lees ik nog wat pagina's weg, smeer mijn flesje zonnebrandcrème leeg en geniet nog wat meer van de ongewoon relaxte eilandsfeer hier.