We sliepen de afgelopen week in verschillende kleine guesthouses. Echte familiebedrijfjes. Vaak gewoon bij mensen in huis, ze hebben een paar kamers over en verhuren die voor toeristen. Je krijgt waar je voor betaalt: 500 tot 700 roepies (7 tot 10 euro) voor een tweepersoons kamer met eigen badkamer. Eenvoudig tot op het bot. Soms zelfs inclusief toiletpapier. Altijd schoon.
Op het dakterras of in de binnentuin staan een aantal tafeltjes. Je kunt aanschuiven voor het eten of een kopje kruidige chai, vanaf ongeveer half 8 tot een uur of 10 's avonds. Voor de bediening en het koken hebben de families vaak een of twee jongens in dienst genomen. Zowel in Bikaner, Jodhpur en hier in Pushkar zijn het dezelfde soort jongens.
Ze komen uit dorpjes op het platteland, zijn voor een baantje naar de stad vertrokken en laten hun familie voor maanden achter. Ze spreken onverstaanbaar slecht Engels en kunnen bijna niet lezen. Dat wil zeggen: ze kunnen alleen Hindi lezen en schrijven. Met de Engelse menukaarten hebben ze zoveel moeite dat wij als gasten zelf op moeten schrijven wat we willen. Daarna moeten we het voorlezen en hopen dat het onthouden wordt of dat de jongen het nog even navraagt aan zijn baas. Vandaag kregen we sinaasappelsap in plaats van ananassap, dat soort dingen.
Ze koken stuk voor stuk erg lekker, maar kennis van hygiëne is hen nooit bijgebracht. Soms krijgen we vieze vorken en het eerste schone theekopje moeten we nog tegenkomen. De restjes staan her en der in een koelkast, niet afgedekt. Echt ziek worden er niet van, maar in Jodhpur sputterden onze darmen een klein beetje tegen.
Ze komen uit dorpjes op het platteland, zijn voor een baantje naar de stad vertrokken en laten hun familie voor maanden achter. Ze spreken onverstaanbaar slecht Engels en kunnen bijna niet lezen. Dat wil zeggen: ze kunnen alleen Hindi lezen en schrijven. Met de Engelse menukaarten hebben ze zoveel moeite dat wij als gasten zelf op moeten schrijven wat we willen. Daarna moeten we het voorlezen en hopen dat het onthouden wordt of dat de jongen het nog even navraagt aan zijn baas. Vandaag kregen we sinaasappelsap in plaats van ananassap, dat soort dingen.
Ze koken stuk voor stuk erg lekker, maar kennis van hygiëne is hen nooit bijgebracht. Soms krijgen we vieze vorken en het eerste schone theekopje moeten we nog tegenkomen. De restjes staan her en der in een koelkast, niet afgedekt. Echt ziek worden er niet van, maar in Jodhpur sputterden onze darmen een klein beetje tegen.
's Nachts slapen ze op een matras op het dak, ze gebruiken de gasten wc om zich op te frissen. Hun wereld is niet veel groter dan deze daken of binnentuinen. Maar he, ze hebben een baan die ze op het platteland waarschijnlijk niet konden vinden. Als ik in Nederland zo'n restaurant zou treffen, was ik direct vertrokken. Hier in India is het soms gewoon de standaard. Ze doen zichtbaar keihard hun best, maar het resultaat is vaak net niet wat het zou kunnen zijn. Ergens heb ik te doen met deze jongens, amper 18 jaar oud en dan zo hard werken voor een hongerloontje.
Meermaals twijfelen we 's ochtends of we niet eens buiten de deur zullen ontbijten, in een echt restaurant. Maar elke keer komen we weer terug op de dakterrassen, gewoon omdat deze jongens een kans verdienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten