Zondagavond rond 18.00h halen we onze rugzakken in het hotel. We nemen afscheid en lopen door de drukke Main Bazaar naar het New Delhi Railway Station. Aangekomen zien we tot onze grote schrik dat de nachttrein naar Varanasi niet meer om 20.40h vertrekt, maar pas om 00.30h. Nog bijna zes uur wachten!? De tijd lijkt onmetelijk lang.
We nemen plaats in de Ladies Waiting Room en spreken wat opties door. Wat als de trein ergens de komende uren gecanceld wordt? Dan gaan we terug naar het hotel en skippen we Varanasi. Willen we het proberen om een last minute ticket in sleeperclass op een andere trein te bemachtigen? Nee, 12 uur in sleeperclass lijkt ons helemaal niks. Die negen uur van gisteren waren lang genoeg. We leggen ons neer bij de vertraging en besluiten het maar gewoon leuk te maken. Niemand klaagt hier tenslotte. Wonderbaarlijk.
In de Ladies Room wordt het steeds drukker en rumoeriger. We kunnen elkaar bijna niet verstaan. Als ik naar de wc ga, zie ik dat iemand een drol naast de pot heeft gelegd. Nee, dat was bepaald geen kinderpoepje. Hoe krijg je zoiets in vredesnaam voor elkaar? En waarom? Waarom? Met natte voeten door de laag ranzig water kom ik weer terug bij onze plaatsen. We hangen nog wat, maar worden helemaal gek van het geluidsniveau en pakken onze tassen.
Bij de perronsnackbar proberen we kachori of samosa's te bestellen. Er blijkt nog keuze uit een vegetarische hamburger of iets dat ik niet versta. Doe dan die burger maar. We eten een klef broodje met pittige groenteburger en tomatensaus. Lekker, warme vulling in je maag op een avond dat het diner er bij in schiet.
We slenteren verder over het perron en proberen de Upper Class Waiting Room. Daar mogen we met onze AC 2 tickets ook in. Hier is het rustiger dan bij de Ladies, het moet lukken om hier ook twee uurtjes te hangen. De bankjes zijn allesbehalve comfortabel, we schuiven wat heen en weer op onze stoel en maken de uren vol. Rond 22.00h maken we kennis met een Duitse backpacker die ook op de vertraagde trein wacht. Sabine is intussen weer naar het infobord gelopen en komt terug met het nieuws dat we nog een uur en 20 minuten langer moeten wachten. Vertrek zou nu rond 01.50h zijn gepland. Met z'n drieën zuchten we een keer diep.
We besluiten een Plan B te maken: als er om 04.00h nog geen trein is, skippen we Varanasi en wachten we tot het licht wordt om opnieuw Delhi in te gaan. Intussen hopen we dat de trein gewoon gaat komen, want we willen graag naar Varanasi. Maar niet koste wat kost, het moet wel leuk blijven.
Rond 23.00h komt een vrouw ons in Hindi 'vertellen' dat onze tassen op de banken moeten. Geen idee waarom, maar iedereen doet het. Even later komt een groepje van tien jongens de wachtruimte schoonmaken. Op z'n Indiaas: met opengeknipte flessen water, een heksenbezem en een soort schuif. Het frist er wat van op, meer niet.
We worden de wachtruimte zat en gaan een rondje lopen. Eens op Platform 13 kijken, daar zou onze trein vertrekken. Het perron ziet zwart van de mensen, allemaal wachten ze op de vertraagde trein. Liggend, hangend, slapend op de stenen vloer. We voelen ons niet echt op ons gemak en lopen verder naar de andere kant. Daar vinden we nog meer wachtruimtes vol onbetrouwbare mensen. Op de vloer in een hal ligt een man in onnatuurlijke houding in zijn eigen braaksel. We twijfelen of hij nog leeft, of eigenlijk weten we wel dat hij niet meer leeft, maar aan die optie denken we liever niet.
Na wat omzwervingen vinden we een Executive Lounge, hier mogen we voor 350 roepies per persoon naar binnen (4,50 euro). In ruil voor de roepies zitten we veilig achter een deur waar je alleen met een pasje binnen komt. Gratis eten en drinken, gratis wifi en schone toiletten. Waarom wisten we dit niet eerder? Ik stuur het guesthouse in Varanasi een mail dat we vertraagd zijn en dat ze ons niet om 8.30h op hoeven halen.
Na anderhalf uur in de lounge, kunnen we naar perron 13 waar onze trein klaar staat. Hoe fijn! In de AC2 vinden we onze plekken, waar uiteraard al iemand ligt... het zal ook eens niet. De beste man heeft zich in de wagon vergist en vertrekt. We installeren onze dekens en na tweeën vertrekt de trein dan eindelijk richting Varanasi.
Een gebroken slaap volgt. Ergens rond zeven uur ontbijten we met meegebrachte crackers en een Snickers. Even later komt de theemeneer langs en worden we verder wakker met zoete thee. Heerlijk. Nog even later komt er een heus ontbijt langs. We kopen twee mysterieuze aluminium bakjes en laten ons verrassen. Twee kleffe witte boterhammen met omelet (Sabine) en groentedingetjes (Jody) met roze ketchup. De ketchup heb ik vakkundig in mijn groene broek gesmeerd.
We komen tergend langzaam in de buurt van Varanasi, maar we staan meer stil dan dat we rijden. Ruim na drieën komen we dan eindelijk aan. Zeven uur later dan gepland. Moe en blij.
We denken er nog maar niet aan dat we woensdagavond weer terug naar Delhi moeten met de nachttrein...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten