Van Busan naar Daegu naar Andong

Het gaat allemaal vanzelf, dat reizen hier. Je hoeft maar met je vingers te knippen en er gaat een bus, overal heen, tot in de kleinste dorpjes kun je elke 20 of 30 minuten komen. Geen aftandse rammelbakken, maar luxe touringcars met drie stoelen (in plaats van vier) per rij. Stoelen waar de gemiddelde luchtvaartmaatschappij jaloers op zou zijn, ze zijn in alle denkbare standen te verstellen. De bus is uiteraard voorzien van wi-fi en een groot tv-scherm waar vaak een nieuwszender op staat. Meer dan comfortabel.
Een kaartje kopen gaat het makkelijkst als je de bestemming in het Koreaans op een papiertje hebt. Je laat het zien, steekt vingers op voor het aantal kaartjes en klaar ben je. Vervolgens ga je naar de gate vanwaar volgens je ticket de bus vertrekt en dan is het zaak om nauwkeurig de Koreaanse tekens op de bus met die op je ticket te vergelijken. Dan nog een extra check door aan de chauffeur je bestemming te vragen en zo gaat het me al bijna drie weken prima af.

Zo ging ik maandag van Busan naar Daegu. Een levendige stad vol studenten, leuke winkels en eindeloos veel gezellige cafés voor thee en granita. Woensdag ging ik een dag naar Gayasan National Park om de Haeinsa tempel te zien. Volgens de boekjes is dit een van de drie belangrijkste boeddhistische tempels van Korea. Voor mij was dit de mooiste plek van het land. Ik kwam 's ochtends om negen uur aan (ja, dat betekent dat ik al voor achten in de bus zat), er was nog vrijwel niemand op het tempelcomplex. Her en der dwaalden wat monniken, uit verschillende hoeken klonk het monotone gezang van boeddhistische liederen en op gezette tijden klonk de gong. Het was magisch mooi. Toen ik na twee uur slenteren het terrein verliet kwamen enorme groepen toeristen en schoolklassen me tegemoet. Zo heeft dat vroege opstaan toch enig nut.

Vanochtend pakte ik na een ontbijt met m'n Vlaamse kamergenote de boel weer in en vertrok met de bus naar Andong. Het busstation in Andong doet niet onder voor een regionaal vliegveld in Europa... groot! Dat voor een stad met maar 200.000 inwoners, wat een grootheidswaan. Het lag ook nog eens vijf kilometer uit het centrum, dus ik werd geacht met een stadsbus verder te gaan. Eerst nam ik de verkeerde bus, na een uurtje was ik weer terug op hetzelfde busstation en na nog een kwartier in de goede bus stond ik voor het treinstation. Vanaf daar liep de omschrijving naar het hostel spaak. Via wat omwegen en een handgetekende plattegrond van een Engelssprekende apotheker heb ik uiteindelijk mijn slaapplaats gevonden.

Wat zijn de plannen voor de komende dagen? Morgen wil ik naar Hahoe Folk Village, als het goed is stopt de bus erheen hier voor de deur. Dan het weekend: eigenlijk wil ik nog graag naar Chuncheon en zijn meer of naar de bergen van Seoraksan National Park. Maar het is weekend én Pasen, wat maakt dat alle Koreanen hun outdoorkleding uit de kast halen en de natuur in trekken. Dus misschien blijf ik wel fijn hier om boeken te lezen en thee te drinken. Gewoon weer eens echt weekend houden.