maandag 7 juli 2014

Met de boot

Het leek zo simpel: ik reserveerde online een bootticket naar Tioman, ik ging zondag met de bus naar Mersing (de haven), ik zocht een hotel voor één nacht, ik haalde mijn boottickets af in het havenkantoor en werd verzocht maandag een uur voor vertrek aanwezig te zijn. Appeltje eitje, toch?

In de praktijk was alles iets gecompliceerder. Ik nam, zoals het een echte Nederlander betaamd, ruim 1,5 uur voor vertrek plaats in de wachtruimte op het haventerrein en pakte een boek.
Langzaam begonnen de andere passagiers binnen te druppelen. Een enkeling had behalve zijn bootticket ook een groen papiertje in zijn hand, ik schonk er weinig aandacht aan. Al wachtende zag ik steeds meer buitenlanders teruglopen naar de ingang en ook met groene papiertjes terugkomen. Hé, dat was opvallend. Ik vroeg wat rond en er werd mij verteld dat ik een 'conservation fee' moest betalen voor het eiland dat ik ging betreden, 20 ringgit. Vooruit, ik vertrouwde mijn backpack toe aan twee Duitse jongens en ging naar het aangewezen loket. Daar bleek die 20 ringgit niet het enige, er moest nog 5 ringgit bij voor iets onduidelijks. Prima, zolang ik maar een betaalbewijs krijg, met stempels. Het zal wel iets van havengelden geweest zijn ofzo.

Ik keerde terug naar mijn plaats, bedankte de jongens voor het opletten en ging weer zitten. Intussen hadden zij nog meer informatie: je moest je ook nog registreren bij een balie. Dus... daar ging ik ook maar eens langs dan. Mijn naam, leeftijd, paspoortnummer en nationaliteit moesten genoteerd. Handig voor als we zinken. Knappe vent die de kriebelige lijst paspoortnummers kan ontcijferen, veel te kleine vakjes om een stuk of 10 cijfers en letters te noteren.
Nadat ik me ook hier geregistreerd had, werd er met dikke zwarte stift iets onleesbaars op mijn ticket geschreven en ik werd verzocht de 'conservation fee' te betalen bij een andere balie. Ja, die had ik zelf al gevonden, maar bedankt voor de informatie. Moet ik verder nog iets doen? Nee hoor, u kunt gaan zitten in de wachtruimte. Goede reis mevrouw!

Ik ging weer zitten en wachtte af. Een half uur voor vertrek ging er weer een luikje open en de duidelijk ervaring Tioman-gangers stormden erheen. Huh? Weer navragen: ah, hier moet je het bootticket omwisselen voor een boarding pass. Vooruit, dan doen we dat ook maar. Het was intussen bijna twee uur, de geplande vertrektijd, maar er was nog geen boot te bekennen. We wachten, zuchten in de hitte en wachten nog wat meer. Na een uur nadert het ronkende geluid van een boot, iedereen veert op en vormt een rij voor het hek. De bagage moet op het bovendek (tip bij het geringste vermoeden van regen: regenhoes!) en binnen ontstaat een chaotische variant van stoelendans. Misschien hadden ze de tickets beter kunnen nummeren?

Tegen half vier komen we dan eindelijk in beweging. Tergend tergend tergend langzaam... nu is de reden van vertraging te zien: het is laagwater in de riviermonding. Pas als we een flink eind buitengaats zijn bereiken we volle snelheid. We stuiteren in een kleine twee uur over de golven naar Tioman. Ik moet er bij de derde steiger af, kampung Tekek. Daar is het nog een kwartier lopen naar het laatste resort aan het strand: Babura Sea View is de komende week mijn thuis.

Mijn advies voor de haven in Mersing: iets meer informatieborden zouden geen kwaad kunnen...

1 opmerking:

  1. Haha, heerlijk verslag. Soms is iets zo simpels helemaal niet zo simpel. Ik denk terug aan buskaartjes in Zuid Amerika, waarbij je dan ook weer een bedrag voor een instapkaartje moest betalen bij een ander loket. Waarna dat instapkaartje drie stappen verder weer werd verscheurd door een ander persoon in uniform. Alle logica ontging me, maar iedereen was leuk aan het werk haha.

    BeantwoordenVerwijderen