Modus: Relaxxxx

Zondag kwam ik na een dag reizen in een bus en twee boten/bootjes aan op Gili Meno, een paradijselijk klein eilandje voor de kust van Lombok. Ik vond een goed onderhouden bungalow bij Rawa Indah, waar Abdul me tot zijn familie rekende voor de komende week. Anderhalve minuut lopen naar het strand. De familie heeft een handvol bungalows die hier in de voksmond 'A-frame hut' genoemd worden. De foto onder dit bericht verklaart die naam ongetwijfeld. Ze staan zo ver uit elkaar dat ik me afvraag welke nog tot zijn grondgebied behoren en waar het territorium van de buurman begint. Her en der scharrelen kippen, haan en kuikens rond, in afwachting van de aanvoer van nieuwe satéstokjes. Intussen lopen ze af en toe mijn en andere bungalows binnen als de deur open staat.

Afgezien van duiken en snorkelen is er op deze vierkante kilometer land in zee werkelijk niets te doen. Laat ik daar nou inmiddels erg goed in zijn, dat niets doen. Boek open, vers sapje op tafel, af en toe een blik om me heen, een uurtje op het strand liggen, een verfrissende duik in het blauwe water, aan het eind van de middag een (koude) douche in de bungalow, 's avonds diner aan zee en afsluitend nog wat breien met een kopje thee op mijn veranda. Poeh, drukke dagen hier!

Er groeit op dit eiland niks, afgezien van kokosnoten en kippen. Alles moet worden ingevoerd vanuit Lombok, met kleine bootjes, want grote boten kunnen het strand niet bereiken door het ondiepe water. Je vraagt je af waarom hier vijftig jaar geleden ooit mensen zijn gaan wonen, er is niet eens natuurlijk zoet water... Het is raar om te bedenken dat zelfs het douchewater met een bootje moet worden aangevoerd, het maakt dat je extra zuinig bent met wat er is.

Er zijn geen auto's, scooters of andere lawaaimakers. Slechts een stuk of tien paard-en-wagen combinaties en een paar fietsen vormen het snelle vervoer. Gelukkig is het hier dusdanig klein dat je in anderhalf uur rond het eiland gelopen bent. Er is een hele kleine kliniek, maar ik vrees dat ze niet meer hebben dan pleisters en gaasjes, met een beetje geluk een tetanusprik. Bij het strandje waar de boten aanleggen is een kleine winkel waar ze het broodnodige van muggenspray tot cola verkopen. Her en der op het eiland zijn wat miniwinkels met een nog schraler aanbod. Geld pinnen is hier onmogelijk, twee keer per dag gaat er een boot naar een ander eiland met pinautomaat (geen garantie dat de automaat vol is).

Wat ze hier in overvloed hebben raad niemand....... echte houtenoven pizza's! Een beetje zichzelf respecterend restaurant hier heeft zijn eigen houtoven. Italië is er niks bij, echt. Knapperige pizza's met lekkere randjes en goede tomatensaus, heerlijk! Ik denk niet dat ik het afgelopen halfjaar betere pizza's gehad heb. Niet denken dat ik nu mijn hele verblijf hier pizza's ga eten hoor, ze hebben ook lekkere wraps en scharrelkipsaté (juist, die kipjes...).

Conclusie: ik vermaak me hier nog wel even.