dinsdag 7 oktober 2014

De omgekeerde cultuurshock

Het moeilijkste moment van deze hele reis? Het thuiskomen. Absoluut.

Alles wat zes maanden vanzelfsprekend was, is ineens verworden tot absurd. 
Toiletpapier kan weer gewoon in de toiletpot, in plaats van het altijd viezige bakje ernaast. De supermarkt ligt vol met een overdaad aan producten. Ik zie geen kakkerlakken in de trein. Er komt stomend heet water uit de douche, koude douches zijn verleden tijd. Auto's stoppen voor het rode licht en ik krijg voorrang als ik een zebrapad over wil steken. 
Allemaal ondenkbaar in grote delen van Azië. Of toch op zijn minst erg lastig.

De afgelopen dagen fietste ik door een stad die ik op een vreemde manier herkende. Ik woon hier. Alles is gewoon doorgegaan zonder mij en tegelijkertijd sta ik er versteld van hoeveel kleine dingen er in zes maanden veranderden. Winkels in de stad kwamen en gingen. Het hobbelige fietspad is weer netjes glad gemaakt, Nederland 1 noemt zichzelf ineens NPO1 (dat is vast achter een bureau uitgedacht...). De radio speelt liedjes die ik niet ken en ik moet weer inhaken op het Nederlandse nieuws.

Ik moet mijn draai hier weer vinden. Uit het van-dag-tot-dag-ritme loskomen en de wekker weer om half acht zetten. Niet meer je schoenen uit trekken voor je een winkel, huis of restaurant binnen gaat. Gewoon netjes wachten in een rij, in plaats van de 'ellebogen-techniek' toe te passen. Geen vierbaansweg oversteken zonder zebrapad of stoplicht. Op tijd komen voor de trein, in plaats van er vooraf rekening mee houden dat er altijd een kwartier speling is.

Mijn eindconclusie is vooralsnog dat we het hier uitzonderlijk goed hebben en zelfs de luxe hebben te kunnen klagen over deze voorrangspositie. Er zal echt geen Aziaat zijn die het in zijn hoofd haalt te klagen over iets dat goed functioneert. 

De omgekeerde cultuurshock. Hier is 'ie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten