zondag 20 juli 2014

Eten in Melaka

Zondagavond. Ik heb trek en ga rond zes uur de straat op voor wat eten. Met het idee dat ik dan nog net de grote drukte voor ben. Zonder duidelijk doel loop ik rond, kijk her en der naar binnen om te zien of er tekenen van een restaurant zijn en slenter langzaam door de straten van Melaka. Veel eethuisjes zijn niet direct herkenbaar aan grote uithangborden of knipperende neonreclames. Je loopt er zomaar aan voorbij.

In Jalan Hang Kasturi, tegenover Calanthe Art Cafe (dat was vanochtend geen aanrader qua ontbijt, dat u het allen weet) valt mijn oog op een schaafijs machine en een bordje 'cendol'. Ha, daar is eten! Voorzichtig loop ik de ruimte binnen, de hoge houten drempel over. Binnen zitten twee stokoude mensjes achter een bord rijst met curry. Meneer lacht zijn laatste drie tanden bloot en maant mij met gebaren gauw te gaan zitten op één van de houten krukjes. Mevrouw staat intussen zichtbaar moeizaam op en vist ergens een verkreukelde menukaart vandaan.

Heel even twijfel ik. Het tafereel zag er bijna aandoenlijk uit toen ik binnen kwam, hou ik ze nu niet van hun avondmaaltijd? Ze zaten zo gezellig naast elkaar en nu komt er zo'n verdwaalde toerist binnen die wat moet eten. Een heel kort moment voel ik me indringer.
Ik bekijk de acht gerechten die op de kaart en kies -bij gebrek aan een vega optie- voor de 'Hainan Chicken Rice Ball'. Geen idee wat dat mag zijn. En een glas koude groene thee, zonder suiker graag. Mevrouw roept mijn bestelling richting een ruimte achter het te korte vliegengordijn. Ze gaat daarna zelf gelukkig weer naast haar man zitten om verder te eten.

Terwijl ik wacht valt me de zachte jazzmuziek op, een soort 'east meets west' variant. Heel subtiel, verre van overheersend. Het vult de eetruimte met een fijne sfeer, alsof ik thuis ben bij deze twee mensen en hun kok. Aan de wand hangen foto's uit vroeger tijden, naast geweven attributen gedecoreerd met rode Chinese karakters. De vloer is groen en vormt een perfect contrast met de rode details aan de muren. Ik zit eens niet op een plastic krukje, maar op een zwarte houten variant waar het Zweedse Meubelwarenhuis vast jaloers op zou zijn.

Mijn eten komt. Een oranje bord en mooie eetstokjes van tropisch hardhout. Ik smikkel de rijstballetjes weg (eindelijk een variant van rijst die fatsoenlijk met stokjes gegeten kan worden!) en haal de kip door de groene pepers in het kleine schaaltje. Heerlijk! Heerlijk! Bij elkaar ben ik 7,50 ringgit kwijt, 1,75 euro.

Geen idee hoe dit eethuisje heet, maar mocht iemand in de buurt komen: tegenover het niet te missen Calanthe Cafe moet je zijn. Ik herhaal: tegenover, niet bij!
Ik ga hier de komende dagen vaker heen, de andere zeven gerechten proeven.

2 opmerkingen:

  1. Het klinkt heerlijk, daar zou ik ook de andere gerechten willen proberen.
    Na een week hoor je bij het meubilair haha.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan alleen maar jaloers en melancholiek zijn. :)

    BeantwoordenVerwijderen