To the moon and back

De Bromo, een actieve vulkaan die zo om de zoveel jaar plotseling nog actiever wordt en zo nu en dan een mensenleven of twee grijpt. Gelegen in de grote oude Tenger krater met nog twee andere vulkanen, de (ik dacht dode?) Botok en de actieve Semuru, de hoogste berg van Java. Precieze hoogtecijfers mogen jullie zelf zoeken.

Donderdag op vrijdag vertrokken we (twee Oostenrijkers, één Nederlander en ik) om middernacht in een Toyota 4WD uit Malang via de onontdekte zuidwestelijke route naar Bromo. Van slapen kwam het in de jeep niet, de weg was erg slecht of ontbrak compleet. We worden van links naar rechts door elkaar geschud en zijn aan het eind van de dag weer wat blauwe plekken rijker, soms zou een veiligheidsgordel best een goed idee zijn. Deze route wordt maar weinig gereden en we komen tijdens de drie uur durende rit geen levend wezen tegen, we zijn de enige auto in het donker. We stuiteren dwars door de duisternis over steeds smaller wordende paden, tot de weg helemaal verdwijnt en we op een zandspoor komen door de uitgestrekte Tenger krater. De chauffeur weet hier blindelings de weg, zelfs als het zo mistig wordt dat we hooguit drie meter vooruit kunnen kijken. Dit is geen plek om autopech te krijgen, mobiel bereik is minimaal en het duurt zeker drie uur voor er hulp is.

Eenmaal boven op het 'sunrise point' is het koud, heel erg koud. Vier graden om precies te zijn. Ah, daarom kreeg ik van een andere reiziger in Surabaya haar setje sjaal en handschoenen! We zijn er iets na drie uur en de zonsopgang start ergens in de buurt van vijf uur. We drinken thee en als het drukker aan het worden is, gaan we op zoek naar een goed plekje om de zonsopgang te kunnen zien.
Heel idyllisch was de plek uiteindelijk niet: we stonden met honderden mensen op hetzelfde plekje te vechten om het beste zicht. Uiteindelijk hebben we allemaal dezelfde foto, een magisch kaal vulkaanlandschap verlicht door de eerste zonnestralen van deze vrijdag.

Na de fotosessie gaan alle jeeps dezelfde weg terug de Tenger krater in en verder over de 'Sea of Sands', een eindeloze mulle zandvlakte met grijze vulkaanas. Vanaf hier moeten we lopen, of tegen flinke vergoeding op een armetierig paard. We ploegen door de dikke laag zandstof tot de trap met 253 treden. Gelukkig is het nog vroeg en laat de middaghitte het voorlopig afweten. Eenmaal boven staan we aan de rand van de krater van de Bromo. Om ons heen niets anders dan een kaal maanlandschap en zicht op de Botok vulkaan, direct naast de Bromo. Geen bomen, geen struiken, geen huizen. Tot in de verste verte niets anders dan leegte, zand en vulkanische as. As en stof dwarrelen door de lucht en voorzien onze kleren, voeten, brillen en huid van een dun laagje grijze troep. Het knarst zelfs tussen je tanden.

De Bromo is actief, aan de kraterrand hoor je het binnenste borrelen en zie je grote witte wolken opstijgen. Af en toe komt er een bijna verstikkende hoeveelheid zwaveldamp mee, hoestend grijpt iedereen direct naar mondkapjes en sjaals om door te ademen. Het is indrukwekkend wat natuurkrachten voor effect kunnen hebben. Nadat iedereen de omgeving op zich in heeft laten werken, gaan we ook hier dezelfde weg terug naar de jeep. Er staan tientallen jeeps, dus onthouden welk nummerbord je moet hebben of welke kleur auto het is, kan geen kwaad. We rijden dezelfde weg terug naar Malang, maar nu bij daglicht. Wow, hier hebben we net in het aardedonker gereden! Het landschap is prachtig en als we tijdens een fotostop om ons heen kijken en nergens een teken van leven zien,  is de stilte des te indrukwekkender. We stoppen nog bij een waterval en tempel, maar na het desolate landschap van een uur eerder, maakt dit totaal geen indruk meer. Hoe dan ook: het is fijn om de benen even te strekken tijdens de verschrikkelijk hobbelige rit.